บางวันการเขียนกลอนกระท่อนกระแท่น
ไม่มีแบบมีแผนอันเหมาะสม
แต่งไปเรื่อยเจื้อยแจ้วแล้วแต่ลม
บ้างระทมบ้างสุขบ้างปลุกใจ
เพราะเวลามีน้อยจึงค่อยคิด
ยากประดิดประดอยมันค่อยไหล
จึงมักถูกเต่าแรงขึ้นแซงไป
ไม่เป็นไรหรอกหนาไม่ว่ากัน
ใช้ถ้อยคำง่ายง่ายค่อยพายวาด
ใส่กระจาดแบกะดินไม่ปีนขั้น
หวังเพียงเพื่อพักผ่อนหย่อนไข่ดัน
ยามมันคันมือไม้จึ่งร่ายรำ
อีกเข้ามาหาเพื่อนยามเดือนหงาย
ฟังโฉมฉายร่ายเยือนยามเดือนคว่ำ
เพ่งมองเหล่าดารายามฟ้าดำ
ดั่งฝนพรำยามพบประกบกลอน
“ไพร พนาวัลย์”