มีกายเรียงเคียงเราไม่เหงาหงอย
มีใจน้อยคอยเทสิเนหา
เป็นทุกสิ่งจริงจิตชิดกายา
แม้นนิทราอาวรณ์สู้จรตาม
มีแก้วเก็จเม็ดงามในยามนี้
ไยหลีกลี้หนีไปสบพบเสี้ยนหนาม
คงจะเป็นเช่นไก่ได้เพชรงาม
มิรู้ความหยามหยันน่าขันจัง...
-บูรพาฯ-
มิใช่แก้ว ที่เห็น นั้นเป็นกรวด
จึงจำปวด รวดร้าว หนาวสิ้นหวัง
มองเมินหมาง ข้างกาย คล้ายประดัง
เกี่ยวเกาะดัง ครั้งใหม่ ไม่สมปอง
เห็นเหลืองเหลือง เรืองรอง มองว่าใข่
ทองก้อนใหญ่ ไขว่คว้า มาสมสอง
กลับเป็นฟาง เสียนี่ ที่เป็นกอง
ช้ำหม่นหมอง มองผิด คิดจนตาย
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
