ต้องมีสักวัน
เฝ้ารอใครสักคนบนทางถ่าง
(เฝ้ารอใครบนทางที่เปิดออก)
ก็รออย่างหงอยเหงาบนเถ้าฝัน
(รออย่างหงอยเหงาบนความฝันที่หมอดไหม้ไม่เหลือซากไปแล้ว)
ใครหนึ่งคนที่ทนรอท้อนานวัน
(แค่คนๆเดียวที่รอมาจนท้อ)
ไม่เห็นความสำคัญคั่นคั้นใจ
(เขาไม่เคยให้ความสำคัญ ปิดใจ ไม่มีน้ำใจ)
เขาเมินมองม่องหมองสุดร้องกู่
(เขาไม่เคยมอง ฉันหมองใจจนตาย สุดจะบอกออกไป)
เขาไม่รู้ลู่รูหรูหรู่ไหน
(เขาไม่เคยรับรู้ว่าความเฉิดฉายเบิกบานที่มันเหี่ยวเฉาอยู่แถวไหน)
มิเหลือบแลแหล่แล่แหลฤทัย
(ไม่เคยมอง ความจริงใจที่ให้มันก็หลอกลวง)
เราหมองไหม้ไหมใหม่ไม่ดูแล
(เขาไม่เคยสนใจเลยว่าฉันมีความหมองไหม้อะไรอีกบ้าง)
เถอะสักวันฉันนี้นี่หนีหลบ
(สักวันหนึ่งฉันคงต้องไป)
มิขอพบกับใครไม่แยแส
(ฉันคงหมดสิ้นความสนใจใครจะเป็นยังไงก็ช่าง)
เมื่อไม่ใส่ใจกันสัมพันธ์แปร
(ในเมื่อเขาก็ไม่สนใจ ทำห่างเหิน)
ก็เหลือแค่ความหลังที่สั่งลา
(ฉันเองก็คงเห็นทีจะต้องลา)
แปลโดย Orion264(มือขวา)
๑๔ มิย ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
