ยามเรืองรุ่ง พุ่งเปรี้ยง ดุจเสียงฟ้า
แม้เทวา ยังสยบ หลบทางให้
จะหยิบดาว พราวพร่าง ต่างสมใจ
เอื้อมคว้าไป ได้ดั่งหมาย ง่ายนักเชียว
ยามเรืองรุ่ง ฟุ้งเฟ้อ เกลอกล่นเกลื่อน
คนนี้เพื่อน คนนั้นญาติ พาดมาเกี่ยว
จะเดินเหิน เกินกล่าว เสียงกราวเกลียว
หลายหลากเทียว ทาบทาม ตามกันแจ
ครั้นเงินหมด หดหาย ต่างย้ายแยก
เป็นเรื่องแปลก แทรกซอน นอนเลียแผล
จะหยิบยื่น กลืนกล้ำ ช้ำดวงแด
เกิดย่ำแย่ แปรเปลี่ยน เพียรจดจำ
อันเพื่อนกิน รินร่ำ ฉ่ำชื่นรับ
พอเพื่อนยับ ตับแตก แหกกระหน่ำ
รีบหลบหลีก ปลีกไป ไร้ศีลธรรม
กลับตอกย้ำ ซ้ำซาก พวกกากเดน
หากเรืองรุ่ง พุ่งอีก ขอหลีกลี้
กิ้งก่าสี ซ่อนแอบ แลบให้เห็น
จักบันทึก ตราไว้ ในห้องเย็น
แม้นลำเค็ญ มาหา อย่าว่ากัน
เพราะเคยเจ็บ เล็บตำ จำได้แม่น
เพราะแรงแค้น แก่นไฟ ซุกใจฉัน
เพราะมองโลก แง่ดี ยิ่งชีวัน
เพราะว่าฉัน ใจอ่อน จึงร้อนทรวง
พันทอง
๑๓/๐๖/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
