ปาริชาต ขาดวิ้น ดังสิ้นเชื้อ
ถูกเขาเถือ ก้านใบ ให้กำสรวล
จึงโรยร่วง ลงดิน ถวิลครวญ
หมดทุกส่วน ล้วนเหี่ยว เปลี่ยวระทม
ปาริชาต พลาดเผลอ เจอภู่ผึ้ง
หลอกเคล้าคลึง จึงหน่าย ระอายขม
แดเดียวดาย ดำด่าง ต่างเศร้าตรม
เขาเด็ดดม ชมชอบ ลอบทำลาย
พันทอง
ผึ้งเช่นพี่มีใจอาลัยหวง
มิเคยลวงทรวงย่ำทำเสียหาย
โฉมสะคราญผลาญพร่าช่างน่าอาย
แสนเสียดายสายสวาทต้องขาดเชย
จะโลมนิ้วผิวพรมภิรมย์ถนอม
ไม่ยินยอมหอมสิ้นกลิ่นระเหย
ทุกคืนค่ำพร่ำพลอดเฝ้ากอดเกย
ไม่ละเลยเฉยห่างเนื้อนางพะนอ...
-บูรพาฯ-
มาปลอบน้องสักหน่อยนะ...
กลัวผึ้งพี่ รี่กิน กลิ่นน้ำหวาน
รีบรนราน ปานว่า ระอาหนอ
ปล่อยดอกเฉา เน่าเหี่ยว เปลี่ยวใจรอ
ความละออ ท้อหด รันทดแด
แม้นเสียดาย สายสวาท ที่ขาดแร่ง
หากตบแต่ง แหว่งเว้า เฝ้าแยแส
อาจงอกเงย งามงด หมดจดแล
ที่ผันแปร กลับเยี่ยม เรี่ยมกว่าเดิม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
