[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พ.พิมพา]

ดายเดียวเปลี่ยวเหงาเศร้าว้าเหว่
ร่อนเร่ ร้างไกลไม่มาหา
คิดถึงบุญปลูกโอ้ลูกยา
หายหน้าไปลับไม่กลับคืน

ก่อไฟ ไล่ยุงข้างยุ้งข้าว
เหน็บหนาว ระทม สุดขมขื่น
แม่สุดโหยไห้ไร้แรงยืน
สะอื้นเงียบเหงาข้างเตาไฟ

ปวดเมื่อยแข้งขาสารพัด
ยืนหยัดร่างกายแทบไม่ไหว
แต่ยังแสนห่วงเจ้าดวงใจ
อยู่ไหนลูกน้อยแม่คอยรอ

ไฟฟืนเริ่มหรี่ทีละนิด
ชีวิตสุดท้ายเหมือนไฟก่อ
แม่เฒ่า ขี้เถ้า เศร้าเกินพอ
ทดท้อไหม้ผุ เป็นธุลีฯ

--ณัชชา--

@กลางความมืดยืดยาวหนาวไม่สิ้น
น้ำตารินสะท้านรับซับอกถี่
โอ้ทุกข์ใดไหนเล่าเท่าคราวนี้
วันที่แม่จะสิ้นลมลงล้มครืน

@ยามแม่แก่มีแค่แรงพยุงร่าง
วันน้ำค้างพร่างพรมสู้ทนฝืน
ก่อกองไฟกองน้อยคอยใส่ฟืน
ปลุกปลอบใจให้ฟื้นตื่นขึ้นมา

@คืนเหน็บหนาวเศร้าใจอยู่ในฝัน
หวังสักวันลูกรักจักมาหา
ระทมท้อรอหายใต้เวลา
เพราะรู้ว่าลูกยุ่งมุ่งเรื่องงาน

@วันไหนบ้างงานว่างเจ้าไม่ยุ่ง
มีสายรุ้งพรรณรายอยู่ใกล้บ้าน
รอเจ้ากลับได้หลับไหลในวิมาน
แผ่นดินดานบ้านเกิดเพริดพริ้งพราย

@แม่จำได้เมื่อเจ้าเด็กยังเล็กนัก
ร้องไห้อ้อนนอนตักรักไม่หาย
จนดาวเคลื่อนเลือนคล้อยขึ้ยลอยชาย
ฟ้าประกายสว่างนวลเลิกกวนใจ

@เจ้าไก่ฟ้าฟ้อนหางย่างรำร่าย
เย็นผิวกายสายลมห่มผ้าให้
โอ้ขวัญเอ๋ยขวัญลูกปลูกรักไว้
หากแม่ตายจากเจ้าไปใครดูแล

@วันฟ้ามืดคล้ำย่ำสนธยา
ปาดน้ำตามาระบายไหลให้แม่
คิดถึงลูกหนักหนาคราท้อแท้
รอเพียงแค่ลูกยากลับมาเยือน

      ----***----
      พงศ์ภัณฑ์
       ๑๑/๖/๕๖
ขอให้คูรแม่มีแต่ความสุขตลอดไป