หวนคิด ถึงแม่ ที่แก่เฒ่า
จากเรา ไปไกล ไม่สิงสุง
เปล่าเปลี่ยว เดียวดาย ย้ายเข้ากรุง
หมายมุ่ง รุ่งเรือง ในเมืองฟ้า
หวนคิด ถึงครั้ง แม่ยังอยู่
อุ้มชู ดูห่วง ทุกห้วงหา
เจ็บไข้ ได้ป่วย ช่วยเยียวยา
รักษา ประจำ ไม่ลำเค็ญ
บัดนี้ ไม่มี เหมือนที่กล่าว
เหน็บหนาว ว้าเหว่ เร่ทุกข์เข็ญ
หันหน้า หาใคร ได้ยากเย็น
เหมือนเป็น ส่วนเกิน เขาเมินไป
เป็นปม ถมทับ รับว่าแย่
ไร้พ่อ ขาดแม่ ดวงแดไหว
ขาดคน ร่วมเรียง เคียงคู่ใจ
อยู่ได้ ด้วยธรรม นำชีวี
พันทอง
๑๐/๐๖/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
