คงมีวันฉันต้องลืมเธอได้
แม้หัวใจขมขื่นสักเพียงไหน
จะมิร้องคร่ำครวญรบกวนใคร
และจะไม่เก็บเงาไว้เผาทรวง
ขอเลี่ยงหลีกปลีกไปให้ไกลพ้น
ห่างจากคนหลายรักชอบดักบ่วง
กี่ร้อยเล่ห์ร้อยกลขนมาลวง
ด้วยประการทั้งปวงเพราะหลายใจ
คงมีวันฉันต้องลืมเธอแน่
มิถึงโลกเปลี่ยนแปรแก่ตายไม่
อย่าหวังฉันยังเหลือรักเยื่อใย
จบสิ้นชาติกันไปไม่ผูกพัน
แม้หัวใจเย็นชืดมืดสนิท
แต่ชีวิตก้าวไปไม่คิดสั้น
ในท้องฟ้าไม่สิ้นแสงตะวัน
หัวใจฉันไยจะไม่กลับคืน
คงมีวันฉันต้องลืมเธอสิ้น
ไม่ต้องร่างถมดินจึงค่อยตื่น
ชีวิตมีคุณค่าน่าหยัดยืน
เธอเป็นเพียงคนอื่นที่ผ่านมา
รักสูญซากจากจบไม่พบเห็น
แค่เคยเป็นเหง้าก่อมีหน่อกล้า
สลายสิ้นโคนรากจากอุรา
แล้วจะเสียน้ำตาไปเพื่อใคร?
"กานต์ฑิตา"
๙ มิถุนายน ๒๕๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
