...เพลินโผผิน บินล่อง ท่องในแคว้น
ชมดินแดน ที่มี กวีฝัน
ลืมตัวหลง พะวงพา ห่วงหากัน
คิดถึงรัก ซึ้งวัน เสกสรรลวง...
...รสกวี รักร้อย สอยใจจับ
จนลืมกลับ ปล่อยจินต์ อยู่ถิ่นสรวง
ฤๅต้องมนต์ ดลใจ ให้ตักตวง
เพียงรักห่วง ไห้หา พาอาวรณ์...
รัตนาวดี
หากจะเปรียบเทียบกานท์ที่ขานขับ
หลงคำกลอน อ้อนรับ กับอักษร
เหมือนอยู่ในร้อยรส บทสุนทร
หวังเป็นคอน ที่รับ ซับดวงแด
ได้จำเรียงเคียงร้อย ทุกถ้อยรัก
ล้วนตระหนัก ปักในดวงใจแข
เฝ้าฝันใฝ่คล้ายจันทร์ไม่ผันแปร
คอยเหลียวแลแอบฝันทุกวันคืน
"สุนันยา"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
