กระจกแสดงแจ้งประจักษ์เพียงพักตร์หน้า
ให้ดวงตาพาเห็นว่าเป็นไฉน
ได้โลมแลแค่ภายนอกยากบอกใน
โอ้จิตใจให้เกินประเมินมอง
มีก็มากฝากงามทุกยามเห็น
สำอางเด่นเป็นนารีไม่มีสอง
ทรามสงวนชวนแนบแอบละออง
ใคร่จับจองปองพธูเป็นคู่ชม
แต่ข้างในใจสุดานิจจาเจ้า
ช่างน่าเศร้าเน่าสิ้นไร้กลิ่นฉม
ดุจปลาร้าพาอบอวลแล่นทวนลม
ต้องขื่นข่มก้มหน้ารีบลาจร
สุนทรภู่ครูกานท์นานจำเนียร
ท่านพากเพียรเขียนย้ำเป็นคำสอน
ระวังใจในมนุษย์สุดสังวรณ์
มากเลี้ยวลับซับซ้อนยอกย้อนทรวง...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
