๐โอ้เอ๋ย...รักปักใจ เพราะเหตุใดกลายกลับผัน
เคยรื่นชื่นชีวัน เหตุใดกันจึงผันแปร
๐ฤารัก ฤาคิดถึง ไม่อาจตรึงไม่แยแส
ใจน้อยเริ่มอ่อนแอ เริ่มท้อแท้เกินหยัดยืน
๐ด้วยทางที่ห่างไกล พรากหัวใจไม่อาจฝืน
เดียวดายทนกล้ำกลืน ทนขมขื่นรื้นน้ำตา
๐อยู่ไกลใครแนบข้าง เดินบนทางเสน่หา
ลืมสิ้นจำนรรจา ลืมเวลาร่วมผูกพัน
๐ทิ้งให้ใจหนึ่งคอย ครวญละห้อยพลอยโศกศัลย์
กอดเข่าเศร้าจาบัลย์ สะอื้นอั้นสั่นอุรา
๐โอ้ว่า...ศักดิ์ต้อยต่ำ ถูกกระทำดั่งไร้ค่า
ศักดิ์เธอเสมอฟ้า เกินไขว่คว้าของชาวดิน
๐เป็นเพียงแค่เศษใจ ที่เธอให้แล้วลืมสิ้น
อนาถนักรักพังภิณฑ์ ถูกซ้ำหมิ่นว่า"รักลวง"
โอ้เอ๋ย..รักปักใจ
รู้บ้างไหมใครห่วงหวง
คิดถึง..ซึ่งแดดวง
แม้เลยล่วงกาลเวลา
แม้เจ้า..จางห่างหาย
ยังมิวายเฝ้าห่วงหา
แม้ตรึง..ซึ่งน้ำตา
ห้วงอุรายังอาดูร
กายจาง..ห่างจากเจ้า
ภาพครั้งเก่าไม่ดับสูญ
ด้วยซึ้ง..ซึ่งเพิ่มพูน
ทวีคูณไม่เสื่อมคลาย
ขอเจ้า..จงรู้ไว้
ว่าห้วงใจยังไม่หาย
ยังรัก..ภักดิ์มิวาย
ใจที่หมาย..ไม่คลายคลอน
รู้บ้างไหมใครห่วงหวง
คิดถึง..ซึ่งแดดวง
แม้เลยล่วงกาลเวลา
แม้เจ้า..จางห่างหาย
ยังมิวายเฝ้าห่วงหา
แม้ตรึง..ซึ่งน้ำตา
ห้วงอุรายังอาดูร
กายจาง..ห่างจากเจ้า
ภาพครั้งเก่าไม่ดับสูญ
ด้วยซึ้ง..ซึ่งเพิ่มพูน
ทวีคูณไม่เสื่อมคลาย
ขอเจ้า..จงรู้ไว้
ว่าห้วงใจยังไม่หาย
ยังรัก..ภักดิ์มิวาย
ใจที่หมาย..ไม่คลายคลอน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
