นกหลงรังฝั่งฝาที่อาศัย
ช่างเปลี่ยวใจไร้ซึ่งที่พึ่งหวัง
เพียงพฤกษาคาคบเพื่อหลบบัง
ผ่อนประทังยังชีพก่อนรีบจร
อนาถใจไร้คอนจะนอนไหน
จวนจะค่ำรำไรให้ทอดถอน
ใกล้หมดวันพลันสิ้นทินกร
ยิ่งร้าวรอนนอนเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
ขมิ้นเอยเคยสุขมาทุกข์ยาก
คอนเคยฝากจากร้างมาห่างหาย
ทั้งฝนลมพรมพร่างต้องร่างกาย
อีกมากมายรายล้อมเพียบพร้อมภัย
โอ้เพียงหวังตั้งจิตอธิษฐาน
ได้พ้นพาลผ่านแผ้วพบแก้วใส
มีที่รักพักทรวงห่วงอาลัย
เป็นสุขใจไม่ช้ำระกำนอน...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
