ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ทค่ะ
ดอกสีแดงเย้ายวนชวนลุ่มหลง
เกสรคงหวานหอมน่าแหนหวง
อยากจะเด็ดดอมรักเข้าตักตวง
เกรงเจ้าของพุ่มพวงจะทวงคืน
ได้แต่เพียงเมียงมองของหวงห้าม
แม้จะงามเพียงใดจะไม่ฝืน
ของของใครใครก็รักแม้อยากกลืน
กลั้นสะอื้นในทรวงไม่ล่วงเกิน
“ไพร พนาวัลย์”
...แอบด้อมดู มิจีบ เร่งรีบหนี
ชายผู้นี้ น่าขำ เขาทำเขิน
ยังมิทัน ฝันหา เกี้ยวพาเดิน
แหม..น่าหยิก เหลือเกิน พี่เพลินไพร...
...ส่งสายตา แอบปอง มองเหมือนรู้
ใจมิสู้ พลางคิด ปิดทางใฝ่
เจ้าของเรา ก็ดี มีหัวใจ
ถือปังตอ รอใคร ไหนมากวน...
...รอคอยคน ที่หมาย ใต้ต้นงิ้ว
ยามลมพลิ้ว พัดใบ ใจปั่นป่วน
ดอกงิ้วหล่น ร่วงพื้น ก่อนคืนครวญ
ปลอบใจชวน อย่าท้อ รอต่อไป...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
