ดังเช่นเราเอาแต่เฝ้าแลจ้อง
ใจร่ำร้องปองนุชสุดหมองหมาง
ทุกคืนค่ำพร่ำร้องแต่น้องนาง
จนรุ่งรางพร่างภพไม่สบเจอ
ไม่พะวงนงรามซึ่งหนามงิ้ว
ต้องรอยริ้วผิวงามเมื่อยามเผลอ
หากคนดีมีใจใคร่ชวนเธอ
ร่วมละเมอเพ้อขรมชมวิมาน...
-บูรพาฯ-
...ใจลังเล เป็นนิจ จิตรุ่มเร้า
ยิ่งคอยเฝ้า ประหม่า น่าสงสาร
ไยยามเธอ มิหลบ คราพบพาน
ทรมาน รู้ไหม ไม่น่าทำ...
...หยุดได้ไหม อย่ามา ส่งตาหวาน
ให้นงคราญ จำฝืน ใจกลืนกล้ำ
รู้ไหมว่า ฤทัย ใคร่ระกำ
ยิ่งเหมือนย้ำ ต้องให้ ได้รักมา...
...เห็นเธอหมั่น ยั่วยวน ชวนฝักใฝ่
ฉันคนต้อง ช้ำใจ แอบไห้หา
นั่งรอโคน ต้นงิ้ว ทิวคันนา
ยามไม่เห็น ดวงหน้า ยิ่งกว่าตรอม...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
