พิกลจริงหญิงไยใคร่ระรื่น
อยากชื่นมื่นฝืนคำมาพร่ำเผย
รู้ทั้งรู้อยู่เต็มจิตใคร่ชิดเชย
เคียงเขนยเอ่ยปากด้วยอยากปอง
ที่เดี่ยวโดดโสดสนิทไม่คิดหวัง
มีประดังนั่งเฝ้าเป็นเจ้าของ
ทุกคืนวันหมั่นชะแง้ไม่แลมอง
บางคนหมองร้องร่ำคร่ำครวญคราง
ดังเช่นเราเอาแต่เฝ้าแลจ้อง
ใจร่ำร้องปองนุชสุดหมองหมาง
ทุกคืนค่ำพร่ำร้องแต่น้องนาง
จนรุ่งรางพร่างภพไม่สบเจอ
ไม่พะวงนงรามซึ่งหนามงิ้ว
ต้องรอยริ้วผิวงามเมื่อยามเผลอ
หากคนดีมีใจใคร่ชวนเธอ
ร่วมละเมอเพ้อขรมชมวิมาน...
-บูรพาฯ-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
