...น้ำตาหลั่ง ไหลคลอ พอพบเห็น
เธอซึ่งเป็น ผู้ใฝ่ ในรักต่อ
ทั้งที่เคย ถูกทำ บอบช้ำพอ
เธอยังรอ อยากรัก ด้วยภักดิ์พา...
...ยังเป็นเธอ ผู้หมาย มิคลายฝัน
ผ่านคืนวัน ยังรอ ขอรักษา
ดวงใจที่ เหลวแหลก แบกช้ำมา
เธอคอยท่า มอบรัก สมัครใจ...
...เหตุที่ต้อง ช้ำใจ ใช่ว่าโง่
เคยชื่นโชว์ ความรัก ประจักษ์ใฝ่
เพียงวันนี้ ที่เหมือน รักเลือนไป
ยิ่งร่ำไห้ โหยหา คราเธอเยือน...
...ใจเหลือที่ จะห้าม ความหม่นหมอง
มิควรครอง เลยหนา ค่ามันเถื่อน
คนใจซื่อ ถือรัก เป็นหลักเตือน
ตาบอดเหมือน เขาว่า อย่าโง่เลย...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
