ที่แท้....
รักที่มิอาจมีรัก ฤา รักที่หาย
อย่างใดเล่าจะช้ำใจกว่า
หรือบุคคลทั่วไปเห็นสมควรว่า
มีแต่รักที่มิอาจสมหวังเท่านั้นจึงสมควรหลั่งน้ำตา
แต่รักที่มิอาจสมหวัง....ในห้วงหนึ่งของลมหายใจอันพร่าเลือนยังมีรอยยิ้ม
เป็นยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความหมายงดงามปานนั้น
เศร้า...ซึ้ง ถึงเพียงนั้น ยิ้มให้กับ “รักที่หายไป”
สมควรเห็นว่า นี่จึงเป็นความเสียใจที่สุด
ทว่า...
สำหรับอีกบุคคลหนึ่งเล่า
บุคคลที่มิอาจแย้มยิ้มให้กับรักที่หายไป
เพราะเขาไม่เคยมีรักที่หายไป
กระทั่ง รัก ยังมิเคยมี
หรือนี่มิอาจนับเป็นความเสียใจ
หรือจะเป็นความเศร้าที่สุดที่มนุษยชาติเคยรู้จัก นั่นคือ “รักที่มิเคยมีรัก”
กระบี่เดียว
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
