เขาลืมวันเดือนปีอยู่ที่สวน
หัวเราะร่วนเลอะเลือนเหมือนคนบ้า
ยกมือป้องร้องเล่นเต้นลันลา
ชมนกกายิ้มรับกับตะวัน
สูดกลิ่นโคลนสาบควายริมชายทุ่ง
หอมฟายฟุ้งพุดซ้อนตอนลมผัน
เตาผำเขียวเจียวปลาร้าตัวมัน
นั่งยองชันเข่าจ้ำข้าวคำโต
เขาคนนั้นพลันแต่งแปลงรูปร่าง
เป็นผีสางนางไพรหลังไก่โห่
ช่วงก่อนค่ำพร่ำพระท่องนะโม
ถึงเซโซอย่างไรไม่ลืมเธอ
รพีกาญจน์
ว่าจะไม่ คิดมาก ทำยากยิ่ง
อยากหยุดนิ่ง ทำไม ใจพลั้งเผลอ
ไยหัวใจ เจ้ากรรม คอยทำเบลอ
คิดถึงเธอ ประจำ ทำฉันใด
จะนอน.นั่ง หลังเอน มิเผ่นหาย
จะเช้าสาย บ่ายค่ำ พร่ำว่าใช่
เฝ้าห่วงหา ตราตรึง ถึงแม้ไกล
พี่รู้ไหม ยามนอนกรน ยังปน(พี่)"รพีฯ"ZZZZZ
อยากหยุดนิ่ง ทำไม ใจพลั้งเผลอ
ไยหัวใจ เจ้ากรรม คอยทำเบลอ
คิดถึงเธอ ประจำ ทำฉันใด
จะนอน.นั่ง หลังเอน มิเผ่นหาย
จะเช้าสาย บ่ายค่ำ พร่ำว่าใช่
เฝ้าห่วงหา ตราตรึง ถึงแม้ไกล
พี่รู้ไหม ยามนอนกรน ยังปน(พี่)"รพีฯ"ZZZZZ
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
