...ยามแต่งกลอน อ้อนมา คราที่รัก
ใจก็ควัก ยามเขียน เพียรหยิบยื่น
ร่ายถ้อยคำ พร่ำเพรื่อ เผื่อมะรืน
บางครั้งนั่ง แล้วยืน แต่งลื่นพาน...
แต่วันนี้ มีไร ก็ไม่รู้
สมองอยู่ บอกใจ เหมือนไม่ผ่าน
แต่ละวรรค ละกลอน อยากซ่อนตาล
ได้แต่ขับ ไร้ขาน ทรมานจริง...
รัตนาวดี
ไม่มีอะไรฺ....ไร้ความหมาย..,..แต่งไปเรื่อยเปื่อย...........