ประภาคารต้านลมชมคลื่นเห่
มิหันเหหวั่นไหว..คล้ายห้าวหาญ
ก็ยังมีครั้งคราวที่ร้าวราน
ยืนตระหง่านเพียงร่าง..ใจคว้างเคว้ง
เฝ้าสอดส่องท้องทะเล...สุดเหว่ว้า
หม่นอุราคิดไปให้โหวงเหวง
ต่อสู้เพียงลำพัง..ยังกริ่งเกรง
ร่ายเลบงกลกลอนผ่อนอารมณ์
ยืนหยัดสู้ริมฝั่ง..ข้างตลิ่ง
ให้โลกรู้ความจริง..แม้ขื่นขม
หวังเพียงแค่แรงใจ..ใครชื่นชม
แทนผ้าห่มอบอุ่น..เป็นทุนชีวิต
ประภาคารขอมอบ..ตอบคุณพี่
ร่ายวจีหวานหอมช่วยกล่อมจิต
ช่อไมตรีพราวพร่าง..แม้ต่างทิศ
ฝากลิขิตข้ามฟ้า..มาขอบคุณ
แซมค่ะ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
