อักษรา พาไป สู่ใจเจ้า
ช่วยหยอกเย้า ยุ่มย่าม ในความฝัน
ดั่งดวงดาว แวดล้อม สู่อ้อมจันทร์
เจ้าสำคัญ กว่าใคร ณ ไตรภพ
อักษรา ตราตรึง คะนึงหวน
ฝากรัญจวน ถึงวัน ที่บรรจบ
พสุธา ฟ้าดิน ทุกถิ่นครบ
ด้วยเคารพ นบนอบ อย่างขอบคุณ
อักษรา คราครั้ง ยามตั้งจิต
เนรมิต กาพย์กลอน ดั่งหมอนหนุน
แทนห่วงหา อาทร ขจรจุน
เพื่อเป็นทุน ตุนให้ ยามไกลกัน
“ไพร พนาวัลย์”