ขอเพียงเธอเป็นเธอที่เพ้อหา
ขอเพียงมาสองเราเช้ายันค่ำ
ขอเพียงรู้ใจกันวันฝนพรำ
ขอเพียงฉ่ำชื่นจินต์ยามรินลง
มิต้องการหวานล้ำกลัวคำหลอน
มิต้องการคำวอน พิศวง
มิต้องการพร่ำเพ้อกลัวเจอพง
มิต้องการงวยงงตรงเธองอน
เป็นตัวเธอเช่นนี้แหละดีแล้ว
ตรงกับแนวของฉันที่หวั่นอ้อน
กลัวเหลือเกินคำหวานที่หว่านวอน
กลัวตัดรอนชานอ้อยคอยวันคาย
“ไพร พนาวัลย์”
ขออย่าหวั่น อันใด ใจยังภักดิ์
เติมรสรัก เสมอ เธออย่าหน่าย
ความหวานมี มาให้ ไม่เสื่อมคลาย
ยังคงหมาย มุ่งมั่น ไม่ผันแปร
ส่วนความมัน นั้นมาก ฝากบอกด้วย
ว่าคนสวย ยังคอย น้อยใจแย่
วันคืนผ่าน ม่านหมอก ยอกดวงแด
เจ็บปวดแท้ แค่บอกไม่ ใจลางเลือน
ฉันก็ยัง เป็นฉัน ในวันนี้
แม้ฤดี แสนแสบ แทบเขยื่อน
น้ำตาเอ่อ เหม่อมอง จ้องดาวเดือน
จิตใจเจื่อน หมดแล้ว แห้วทุกครา
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
