ก่อนจะคบกับใครๆ
เราถามตัวเองว่า จะเป็นผู้ให้ หรือจะเป็นผู้รับ?
ถ้าตั้งความหวังว่าจะเป็นผู้รับ ก็จงเตรียมตัวผิดหวังได้
เพราะธรรมชาติของมนุษย์ คือถ้ายังหิวอยู่ มันก็ยังไม่อิ่ม
แต่ถ้าเราคบแบบมีแต่ให้ ก็จงสบายใจเถิดว่า “ถมเท่าไหร่ ไม่รู้จักเต็ม”
เพราะผู้ที่เราให้นั้น ...มันกำลังหิว
แต่ถ้าคบกับคนที่รู้จักพอ เราก็จะสบายใจ
เพราะสิ่งที่เราให้นั้น มันกำลังบ่มเพาะ รอวันที่จะงอกงาม....จริงไหม?
ผู้ที่รู้จักรอที่มีสามัญสำนึกเท่านั้น จึงจะรู้ดี มิใช่ผู้ที่หลง อย่างงมงาย...
จงรัก แต่อย่าหลง
ไม่ให้หลงทำไง?
ก็อย่าหลับหูหลับตาซี
เปิดตา เปิดใจให้กว้างๆ
เพราะ ความรัก ทำให้คนตาบอด
"ไพร พนาวัลย์"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
