#๑๖๑
กาลครั้งหนึ่ง เมื่อไม่นานมานี้
จิ้งจกตัวหนึ่ง หากินวนเวียนอยู่ในห้องน้ำ
ห้องน้ำแห่งนั้นปูกระเบื้องสีขาว
แต่ตกแต่งคาดตัดด้วยกระเบื้องสีแดงแถวหนึ่ง สูงจากพื้นราว ๆ ๑๒๐ ซ.ม.
จิ้งจกตัวนั้น เดินไต่ฝาผนังด้วยความสำราญบานใจ ไร้ภัยใด ๆ มากล้ำกราย
ทันใด ห้องน้ำที่ว่างเปล่า ถูกรุกล้ำด้วยสิ่งมีชีวิตอื่น ซึ่งอาจจะเป็นภัยต่อมัน
"ทำอย่างไรดี เราเดินเล่นจนไม่ระมัดระวังตัว" มันคิด
"เขตปลอดภัยก็อยู่สูงเกินกว่าที่เราจะรีบวิ่งไปได้ทัน" มันพยายามคิด
"หากเราวิ่งผ่านพื้นที่โล่งแจ้ง สิ่งนั้นต้องเห็นเราแน่ ๆ
เพราะพื้นที่นั้นเป็นสีขาว" มันเริ่มตกใจ
"อย่ากระนั้นเลย เราแอบอยู่ตรงกระเบื้องสีแดงนี่แหละ" มันตัดสินใจ
"เพราะว่าเราคือสิ่งมีชีวิตที่ปรับตัวให้กลมกลืนกับสภาพแวดล้อมได้ดี"
มันนึกถึงความสามารถพิเศษของมัน
"เราเชื่อว่า เราปลอดภัยแน่นอน" มันยิ้มอย่างมั่นใจ
(สลับฉาก)
ชายคนหนึ่งเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ แลเห็นสิ่งมีชีวิตหนึ่งอยู่ที่ฝาผนังห้องน้ำ
ห้องน้ำแห่งนั้นปูกระเบื้องสีขาว
แต่ตกแต่งคาดตัดด้วยกระเบื้องสีแดงแถวหนึ่ง สูงจากพื้นราว ๆ ๑๒๐ ซ.ม.
สิ่งมีชีวิตตัวนั้นเคลื่อนไหวด้วยความตกใจ
แล้ววิ่งเข้าไปพรางตัวอยู่ตรงแถบกระเบื้องตัดคาดสีแดง
แม้ว่าเขาจะเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ สิ่งมีชีวิตนั้นก็ไม่ขยับเขยื้อน
จนเขาอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เขาสังเกตุว่า สิ่งมีชีวิตนั้นยังคงอยู่ที่เดิม
(สลับฉาก)
จิ้งจกตัวนั้น หลังจากพรางตัวอยู่ตรงแถบกระเบื้องตัดคาดสีแดงแล้ว ก็ไม่ขยับไปไหน
"เราเชื่อว่า เราปลอดภัยแน่นอน" มันยังมั่นใจอยู่
"ทำไมเจ้าสิ่งนั้นจะต้องเข้ามาใกล้เราขนาดนี้ด้วยนะ อันตรายเหลือเกิน"
มันเบิ่งตามองอย่างหวั่นใจ พร้อมที่จะวิ่งโกยแน่บถ้าจำเป็น
"แต่ยังหรอก เราเชื่อว่า เรายังรับมือกับสถานการณ์ได้อยู่"
มันพยายามอย่างสูงที่จะเปลี่ยนสีตัวจาก สีเทาเขียว เป็น สีเทาแดง
(สลับฉาก)
ชายคนนั้นหันกลับมามองสิ่งมีชีวิตตัวนั้นแล้วคิดในใจ
"มันคงคิดว่าพรางตัวได้ยอดเยี่ยมแล้วกระมัง
ยังไง้ยังไง มันก็ยังเห็นได้ชัด ๆ อยู่ดี แต่น่าแปลกใจที่อยู่ใกล้คนขนาดนี้แล้ว
มันไม่วิ่งหนีให้พ้นระยะ ยังยอมเกาะนิ่งอยู่อย่างนั้น"
เขาถอนหายใจยาว ด้วยความสบายกายสบายใจ หลังจากอาบน้ำเสร็จ
แล้วก็ออกจากห้องไป
(สลับฉาก)
หลังจากสิ่งมีชีวิตนั้นออกจากห้องไป
จิ้งจกตัวนั้นถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก(เลียนแบบสิ่งมีชีวิตที่เพิ่งออกจากห้องน้ำไป)
"ช่างโชคดีจริงเราวันนี้ ที่ปลอดภัย" มันยิ้มอย่างมีความสุข
"แสดงว่าเราสามารถพรางตัวเป็นสีแดงได้" มันกระหยิ่มใจ
"แต่เราต้องระมัดระวังกว่านี้ เพราะเราอาจไม่โชคดีในครั้งต่อ ๆ ไป" มันเตือนตัวเอง
"แล้วเราต้องเอาประสพการณ์ครั้งนี้ไปถ่ายทอดบอกต่อที่บ้านกลอน
เผื่อจะเป็นประโยชน์ต่อผู้อื่นได้" มันตั้งใจ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...ทำสิ่งใด อย่าคิดว่าไม่มีใครรู้เห็น
แล้วท่านคิดว่า...ตัวท่านเป็นสิ่งมีชีวิตตัวไหน ?
โปรดระมัดระวังในการเลือกคำตอบ...
เพราะคำตอบนั้นอาจ (สลับฉาก) เป็นตรงกันข้ามโดยไม่รู้ตัว...
ขอบคุณภาพประกอบจากอินเทอร์เน็ต
เอ่อ.....เข้าท่าครับ.....อ่านแล้วได้แง่คิดดี
แต่ผมคิดว่าผมเปรียบเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าไปอาบน้ำนะครับ เพราะว่าเดินเข้าไปแบบเปิดเผยตรงๆ กล้าเผชิญหน้าไม่ได้หลบๆซ่อนๆ
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อะไรที่คิดว่าปลอดภัยแล้วแท้จริงมันไม่ปลอดภัย สิ่งที่คิดว่าไม่มีใครรู้เห็นแล้วมันก็ยังไม่แน่เสมอไปหรอก
ต่างแต่ว่าผู้ที่เห็นนั้นเขาจะลงมือหรือไม่เท่านั้นเอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
