ตะวันคล้อย ลอยเลื่อน ไม่เลือนหาย
ทิวาวาย กลายกลับ สลับเผย
ยังหมุนเวียน เพียรมา หาอย่างเคย
สองเราเอย เอ่ยเอื้อน ไม่เคลื่อนครา
รัติติกาล ผ่านพ้น ปนความฝัน
ยังมีจันทร์ เจิดแจ่ม แซมเวหา
ไยจ่อมจม เจียรเจ้า เหงาอุรา
วาสนา พาให้ ได้สมปอง
อย่าเศร้าสร้อย หงอยจิต คิดเป็นอื่น
ยามดึกดื่น กลืนกล้ำ อย่าช้ำหมอง
สุริยา ยังหวน ชวนชื่นมอง
แสงใจของ สองเรา เฝ้าแอบอิง
พันทอง
๑๔/๐๕/๕๖
จะห้ามใจ ไม่หวั่น ฉันใดเล่า
ทุกข์รุมเร้า หม่นหมอง ต้องทุกสิ่ง
อกอุ่นไอ ไม่มี ที่จะอิง
ใจรุ่งริ่ง รวดร้าว หนาวเนื้อใน
ใจบางบาง เปียกปอน นอนหนาวหนัก
ไร้ที่พัก พิงขวัญ ก็สั่นไหว
ขาดคนร่วม เคียงข้าง บนทางใจ
แล้วจะให้ ทนไหว..อย่างไรกัน
ทุกข์รุมเร้า หม่นหมอง ต้องทุกสิ่ง
อกอุ่นไอ ไม่มี ที่จะอิง
ใจรุ่งริ่ง รวดร้าว หนาวเนื้อใน
ใจบางบาง เปียกปอน นอนหนาวหนัก
ไร้ที่พัก พิงขวัญ ก็สั่นไหว
ขาดคนร่วม เคียงข้าง บนทางใจ
แล้วจะให้ ทนไหว..อย่างไรกัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
