ลมเอ๋ย..ลมโบก
หวนวิโยคพัดให้ใจเกรงกริ่ง
หรือสายลมแห่งความเหงาเข้าแอบอิง
ทะเลนิ่งกลับหวั่นจนครั่นครืน
ประภาคารตระหง่านตั้งริมฝั่งท่า
ส่องแสงมาฝ่าลม..ยามขมขื่น
หวังก็เพียงชาวเลได้เห่คืน
อยู่เหนือคลื่น..ปลอดภัย ในราตรี
เฝ้านำทางไม่ห่างเห..เธอเร่ร่อน
อย่าร้าวรอนหวั่นไหวใจริบหรี่
จวบรุ่งสางรอแสงแห่งสุรีย์
ห่มชีวี..รุ่งอรุณทออุ่นไอ
แซม
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
