มนุษย์กับธรรมชาติ
(และทัณฑ์ชะตากรรม)
ใช่ฟ้าลิขิต, กำหนด-ชะตาโลก
มนุษย์วนว่ายทุกข์โศกล้นวิปริต
ทั้งมิใช่, อสูรมาร-ตนใดฤทธิ์
ปะกาศิตสาปชนเปื้อนทุรยุค
ใช่กฎเกณฑ์ชะตาสุริยจักร
เสกทัณฑ์ปฏักถ้วนท้นทศทิศรุก
ทมิฬร้ายตระหง่านง้ำทะมึนทุกข์
กระหน่ำทุก-ทุรชน, เฆี่ยนโบยตี
กระแสธารกลียุคบ่าล้นหลาก
สังเวชปวงอสุภซากภูตเปรตผี
เกลื่อนทิ้งถมบวงสรวงสังเวยพลี
สถิตภูมินรก, อเวจี-บนใจดิน
ทุกข์หลากล้วนกรรมกงชนสร้างซ้ำ
ปฐมเหตุ, ค้อมนำ-ทุกข์มาสิ้น
มวลพฤกษ์พงย่อยยับทำลายภินท์
ใจแม่ดิน, กำสรวล-ร้าวฤดี
จึ่งนรชาติรับโทษทัณฑ์สากรรจ์
อุทกภัย-วายุคิมหันต์, สิ้นหนลี้
สังเวชร่างสังเวยบาปถมปฐพี
กรานเซ่นพลี, เข็ญขุก-ทมิฬกาล
ลิขิตฟ้าหรือกำหนดชะตาโลก
ทัณฑ์ทุกข์โศกล้วนชนใจหยาบกร้าน
ใช่สวรรค์นรกเสกสาบดลบันดาล
มนุษย์ผลาญ-ธรรมชาติพัง, ทัณฑ์ย้อนคืนฯ
สนอง เสาทอง
10 พ.ค. 56
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
23 พฤศจิกายน 2024, 02:23:AM | |||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ป่า>เขียนทำไม...ใครก็รู้ (อ่าน 1940 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: