ทานตะวัน หันดอก ออกด้านแสง
ฤๅสู้แรง อาทิตย์ เบือนบิดหนี
ร้อนดั่งไฟ ไหม้ลาม แม้ยามนี้
อยู่ไกลลี้ ล้านไมล์ ใจยังกลัว
ถ้าอาทิตย์ สิ้นแรง แสงส่องหล้า
เอาแสงแข ส่องมา พาสลัว
คงหายร้อน เร็วนั่น มิพันพัว
ฟ้ามืดมัว ฝนพรำ เย็นฉ่ำจินต์
เปรียบความรัก ของฉัน นั้นแห้งหด
น้ำราดรด ไม่ถึง จึงสูญสิ้น
ข้าวคอยฝน คนคอยรัก หนักชีวิน
รักโบยบิน รินย้ำ ฉ่ำน้ำตา
พันทอง
๙/๐๕/๕๖
ทานตะวัน นั้นออก ดอกสีเหลือง
เธอขุ่นเคือง เรื่องใด เหตุไหนหนา
จึงเร้นกาย หายไป ไม่เห็นมา
พี่อุตสาห์ มารอ ท้อใจจัง
ตะวันรอน อ่อนล้า ฟ้าเย็นย้ำ
เธอลืมคำ พร่ำไว้ ให้ความหวัง
ฝูงวิหก นกร้อง แว่วก้องดัง
บินกลับรัง ยังแน่วป่า นานาพันธุ์
เปรียบรักเธอ เผลอไผล ใจหน่ายแหนง
เหมือนน้ำแล้ง แห้งใจ ไม่มองฉัน
หันไปมอง จองใหม่ ที่ไหนกัน
ทานตะวัน หันดอก เธอบอกลา
ชลนา ทิชากร
เธอขุ่นเคือง เรื่องใด เหตุไหนหนา
จึงเร้นกาย หายไป ไม่เห็นมา
พี่อุตสาห์ มารอ ท้อใจจัง
ตะวันรอน อ่อนล้า ฟ้าเย็นย้ำ
เธอลืมคำ พร่ำไว้ ให้ความหวัง
ฝูงวิหก นกร้อง แว่วก้องดัง
บินกลับรัง ยังแน่วป่า นานาพันธุ์
เปรียบรักเธอ เผลอไผล ใจหน่ายแหนง
เหมือนน้ำแล้ง แห้งใจ ไม่มองฉัน
หันไปมอง จองใหม่ ที่ไหนกัน
ทานตะวัน หันดอก เธอบอกลา
ชลนา ทิชากร