ถึงแม้ความห่วงใย...
หาได้จรัสแสงเช่นดวงดาวยามคราวค่ำ
หากยังคงพริ้วไหวในสายลมที่เริงรำ
เฉกลำแสงของหิ่งห้อย ที่เธอไม่เคยหันมอง
ความห่วงใยนั้นไร้นาม...
ดำรงอยู่ท่ามกลางใจสุกใสแม้เศร้าหมอง
ดังบทเพลงที่หลากไหลในท่วงทำนอง
แต่ขับร้องโดยสำเนียง..ที่เงียบงัน
หากความห่วงใยนั้น..ทำให้เธอแปดเปื้อน..
โปรดลบเลือนมันไป ประดุจตื่นจากความฝัน
ปล่อยความห่วงใยให้เพ้อรำพัน
อย่างเดียวดายในใจฉัน..เท่านั้นพอ
หาได้จรัสแสงเช่นดวงดาวยามคราวค่ำ
หากยังคงพริ้วไหวในสายลมที่เริงรำ
เฉกลำแสงของหิ่งห้อย ที่เธอไม่เคยหันมอง
ความห่วงใยนั้นไร้นาม...
ดำรงอยู่ท่ามกลางใจสุกใสแม้เศร้าหมอง
ดังบทเพลงที่หลากไหลในท่วงทำนอง
แต่ขับร้องโดยสำเนียง..ที่เงียบงัน
หากความห่วงใยนั้น..ทำให้เธอแปดเปื้อน..
โปรดลบเลือนมันไป ประดุจตื่นจากความฝัน
ปล่อยความห่วงใยให้เพ้อรำพัน
อย่างเดียวดายในใจฉัน..เท่านั้นพอ
เธอน่ะเหรอ...มีใจหมายห่วงฉัน
เก็บคำเพ้อรำพัน...นั้นไปให้ใครต่อ
กับคำหวาน...หวานที่ผ่านย้ำ มันช้ำเกินพอ
จบวันนี้วันที่เฝ้ารอ...ขอ พอ ที
ฉันไม่สบาย..เธอรู้หรือเปล่า..?
มิเคยถามกล่าว...ข่าวใจกลับหน่ายหนี
พอทีเถอะ เธอกับฉัน..จบกัน เพียง เท่า นี้
เอาความหวังดี...ที่เคยมี ของ พี่ คืน ไป
"ดิน"
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
