เดินโดดเดี่ยว แสนเปลี่ยวกาย ทางสายเศร้า
ขาดคนเฝ้า คอยเคล้าคลอ ร่วมทอฝัน
มาเติมแบ่ง เสริมแรงใจ ให้แก่กัน
เส้นทางตัน อันลำบาก ขวากดักวาง
โอ้ดวงใจ ใครทำหล่น บนทางผ่าน
ที่โรยหว่าน มานเก่าเก่า เขาทิ้งขว้าง
หลายดวงช้ำ ย้ำด้วยมีด กรีดเป็นทาง
หลายดวงพราง วางห่อไว้ ใบลั่นทม
บางดวงใหม่ ยังไหวตื่น สะอื้นแว่ว
มิผ่องแผ้ว แต่แผ่วเบา เจ้าขื่นขม
ดูรวยริน จะสิ้นไป ใกล้หมดลม
ร่ำระงม ขรมงึมงำ จำเจ็บใจ
มีดวงอื่น ที่ชื้นช้ำ น้ำตาอาบ
เป็นรอยคราบ ฉาบที่ผิว มีริ้วไหม้
สีหมองหม่น ปนมัวมัว ทั่วหทัย
เหมือนถูกใคร ทิ้งไว้นาน หลายวาร-วน
บ้างก็แตก แยกมองเห็น เป็นรอยร้าว
มีรอยเท้า ย่ำเหยียบซ้ำ ย้ำหลายหน
บ้างพุพอง ทั้งหนองฝี มีปะปน
โอ้ใจคน ช่างทนจริง กับสิ่งลวง
เก็บใจหนึ่ง ซึ่งคุ้นตา มาแนบ-อก
ถูกทิ้งตก ให้ฟกช้ำ เขียวคล้ำม่วง
ใจของเรา ถูกเขาทำ ให้ช้ำทรวง
แหลกทั้งดวง ถ่วงทิ้งมาน สุสานใจ
Moo Dum
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
