คืนฟ้าแรมมืดมิดแสงจันทรา
นอนนับดาวหม่นฟ้าราตรีม่าน
ห่มฝันเหงาเปลี่ยวดายบึ้งดวงมาน
ผีพุ่งไต้วับผ่านวูบวิบวาย
ลอนคลื่นเมฆเลื่อนล่องเวิ้งนิศา
ระลอกเคลื่อนไคลคลาว่อนวกร่าย
บ้างขยับใกล้ดาราหยุดทักทาย
แล้วเยื้องย้ายละล่องไกลสุดตา
คืนฟ้าเหงาคนเหงาอาบเหงาคว้าง
เหงาอ้างว้างเดียวดายป่ายเหงาฟ้า
ภวังค์เงียบสงัดจ่อมจมเหงาวิญญาณ์
แหงนมองดาวหม่นพร่าเหงาโพยม
ยิ่งดึกคล้อยเมฆาพรมหนาก้อน
ข้าพร่ำวอนอ้อนเพรียกเพ็ญดวงโสม
ไยปล่อยดาวเคว้งฟ้าไม่ประโลม
สาดแขโคมเคียงส่องนวลนภางค์
พริ้มตาหลับปล่อยใจให้ไหลล่อง
อยู่ลำพังซมหมองเหงาอ้างว้าง
ปล่อยใจเศร้าไต่ฝันอันเลือนราง
รอแย้มสางแสงรุ่งช่วยปลอบคลายฯ
สนอง เสาทอง
สุรินทร์
5 พฤษภาคม 56
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
25 พฤศจิกายน 2024, 09:22:AM | |||
|
ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน > บทประพันธ์กลอนและบทกวีเพราะๆ > หมวดบทกวี บทกลอนเศร้า > กลอนเหงา > หัวข้อ: ฟ้าราตรี (ผู้ดูแล: ดิษฐา, แป้งน้ำ) > List คำชม สำหรับข้อความนี้
ผู้เขียน | หัวข้อ: ฟ้าราตรี (อ่าน 7742 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email: