นกน้อยเอย...
อย่านึกเลย เจ้าแกร่ง แรงพอต้าน
อยู่บางกอก ชอกช้ำ ทำแหลกราน
กลับคืนบ้าน มารดา ยังท่าคอย
..................................
แม่ถนอม กล่อมเกลี้ยง เลี้ยงดูเจ้า
แรกเกิดมา ฝ่าเท้า เท่าฝาหอย
ป้อนข้าวคำ น้ำคำ รำติงนอย
ว่าอร่อย อร่อย ค่อยค่อยกิน
ยุงแลเหลือบ ริ้นไร ไต่ตอมกัด
เอามือปัด แปะหน่อย ถอยไปสิ้น
ขับนกกา หมาไก่ ไล่โบยบิน
เกรงเจ้าดิ้น ค่ำคืน ตื่นนิทรา
สองมือรั้ง ตั้งไข่กลม ชมเปาะแปะ
ย่างเตาะแตะ ห้าหก ยกแข้งขา
เปิดปากอำ อำ มำ มำ ปา ปา
ชื่นชีวา ชอบใจ ให้กินนม
พอเติบเกล้า เข้าเรียน ชั้นเด็กเล็ก
จากเด็กเล็ก เข้าเรียน ชั้นประถม
จากประถม เข้าเรียน ชั้นมัธยม
จากมัธยม เข้าเรียน ปริญญาตรี
ลูกเจ้าคือ แก้วตา อุราแม่
หวังเมื่อแก่ ฝากไข้ ได้ฝากผี
ดังศรปัก ยักษา ไร้ปราณี
สร้างวิถี ผิดเพี้ยน จนเปลี่ยนไป
หรือกำหนด กฎกาก จากสวรรค์
มอบรางวัล ทัณฑ์ชีวี ที่ยิ่งใหญ่
ครบวันเกิด เจ้าสุข แม่ทุกข์ใจ
อีกเมื่อไร ปีเดือน วันเหมือนเดิม?
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
