[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[choy]

นิทานอีสปคำกรอง
๗.
นกกระทากับนักฝึกเหยี่ยว

๑.
   อันกระทาเผ่าเชื้อ           นกดิน
บ่คล่องปีกวาดบิน                เรี่ยพื้น
ทรยศเหล่าปักษิน               พ้องเพื่อน
คิดแต่รอดต่ำตื้น                ห่อนพ้นม้วยไฉนฯ

๒.
   กาลครั้งหนึ่ง บุรุษ นักฝึกเหยี่ยว         ด้อมด้อมเทียว ตาข่าย ดักวิหค
เขาโชคดี จับได้ อยู่หลายนก                 และครึ้มอก หนึ่งนั้น นกกระทา
   อันกระทา นกวงศ์ เนื้อนุ่มลิ้น             ใครต่างยิน อร่อยเลิศ เนื้อปักษา
เขาคิดหนัก กับข้าว จ้าวกระทา               จะแกงป่า ผัดเผ็ด ก็เด็ดนัก
   เจ้ากระทา ร้องขอ ปล่อยชีวิต           ฟังข้านิด ท่านขา อย่าห้ำหัก
ใช้ข้าเป็น เหยื่อล่อ เช่นกับดัก                  แค่สักพัก กระทา มาติดกับ
   เมื่อนั้นท่าน มากมาย ฝูงวิหค              กระทายก พวกมา คณานับ
เชื่อข้าเถิด อย่าเพ่อ ฆ่าม้วยดับ                โปรดระงับ โทษา ถึงวางวาย
   นักฝึกเหยี่ยว ครุ่นคิด ก่อนเอื้อนเอ่ย    กระทาเอ๋ย อย่าเลย เจ้าช่างร้าย
แม้เผ่าเชื้อ ทรยศ ช่างกระไร                   ให้ข้าเชื่อ วางใจ อย่าหมายเอยฯ

๓.
   คตินิทาน เรื่องนี้ สอนท่านว่า
ผู้ทรยศ วงศา มวลญาติมิตร
ใครจักเชื่อ สนิทใจ ร่วมน้ำจิต
ใครคบหา ชีวิต ต้องเสื่อมเอยฯ

๔.
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
“ผู้ที่ทรยศแม้แต่กับญาติมิตรของตนเองได้ ย่อมไม่สมควรคบหาอย่างยิ่ง”

สนอง เสาทอง
อินทามระ 10
7 เมษายน 2556