คำโบราณ กาลก่อน สอนไว้ว่า
เลี้ยงลูกยา แต่เยาว์ เอาใจใส่
อย่าโอนอ่อน ผ่อนตาม แม่ทรามวัย
ทุกเรื่องไป ไร้จิต คิดตริตรอง
ลูกขอดะ อะไร ให้ทั้งนั้น
เว้นตะวัน ดาวแดง จันทร์แสงส่อง
หลงกระแส สังคม ชมครรลอง
เคลิ้มทำนอง ชาวกรุง ว่ารุ่งเรือง
ยิ่งนานวัน ฉันใด ใกล้ตกผลึก
ลงฝังลึก แกนกาย ทำลายเปรื่อง
สิ่งยั่วเย้า เข้าชิด ติดเนืองเนือง
วิถีเมือง ล้อมนำ ครอบงำตน
คงลำบาก ยากนัก จักแก้ไข
อุบายใด เปลี่ยนปรับ ก็สับสน
ถือทิฐิ ดำริใช่ ในกระมล
ต้องปล่อยพ้น ผลพบ ประสบการณ์
นกน้อยเอย...
อย่านึกเลย เจ้าแกร่ง แรงพอต้าน
อยู่บางกอก ชอกช้ำ ทำแหลกราน
กลับคืนบ้าน มารดา ยังท่าคอย
รพีกาญจน์
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
