กลับมาพักแต่ละครั้งยังจำได้
โอ้ เมืองไทยน่าอยู่หมู่มาต้อน
ทั้งลูกเต้าเหล่าหลานยังอาทร
กางสองกรกอดหอมอย่างพร้อมเพียง
ลูกเอารถมารับกลับบ้านนอก
พ่อรีบบอกพักก่อนในตอนเที่ยง
แวะไปกินM.K.ไม่ลำเอียง
ร้านข้างเคียงซื้อขนมมากินกัน
ที่กรุงเทพฯอาหารหากินง่าย
ทะเลทรายหายากลำบากนั่น
เปิดปิดเป็นเวลาน่างงงัน
ยิ่งในวันศุกร์แล้วกินแห้วเลย
อันสุรา,สุกร,อย่าห่อนอยาก
มันหายากนักหนาเจ้าข้าเอ๋ย
ต้องแอบกลั่นกินเองคนคุ้นเคย
ส่วนสุกรอย่าเอ่ยไม่เคยมี
กรุงเทพฯในความคิดของผมนั่น
คือสวรรค์หรรษาทุกท่า,ที่
อันตรายมีบ้างเป็นบางที
จรลีไปไหนให้ระวัง
อยู่ที่ไหนไม่ประมาทขาดสติ
ควรดำริไตร่ตรองเข้าลองหยั่ง
ถ้าเผลอตัวเสียใจเสียสตังค์
ไปลำพังระวังตัวกลัวไว้ เนอ
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
