ขออยู่ตามลำพังนั่งก้มหน้า
ที่เถียงนาดูข้าวอย่างชาวไพร่
ส่งลูกเรียนจบแล้วก็แล้วไป
เขาเติบใหญ่ได้ดีแค่นี้พอ
เมื่อไหร่เจ้าทำงานเป็นหลักแหล่ง
คงทุ่นแรงแม่นี้ไม่มีขอ
แม่ปากเดียวท้องเดียวเกี่ยวข้าวรอ
สีข้าวสารใส่กระทอเอาไปกิน
เจ้าเดือดร้อนคราใดอย่าลืมแม่
ถึงจะแก่เพียงใดไม่ลืมสิ้น
คิดถึงลูกก้มหน้าน้ำตาริน
แม่ชาวดินยังคอยเจ้ากลอยใจ
จงสุขสันต์วันเกิดเถิดลูกแม่
จงเหลียวแลเพื่อนรักจักสดใส
ไม่ต้องรู้แม่นี้เป็นอย่างไร
แอบร้องไห้อวยพรจนค่อนคืน
“แม่ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
