แม้เธอจะไม่สวยสำรวยนัก
แต่เธอก็น่ารักจนเหลือเอ่ย
เพราะน้ำใจดีงามของทรามเชย
ยามกอดเกยแสนหวานสะท้านทรวง
หญิงสาวที่สวยนักมักเจ้าชู้
เพราะเธอรู้มายาตั้งท่าหวง
แต่ลับหลังปลิ้นปอกชอบหลอกลวง
ไม่อยากควงคนสวยกลัวป่วยใจ
หลงรักคนไม่สวยเสียแล้วหนอ
ยามร่วมหอสุขสันต์มิหวั่นไหว
นางทุกนางงามสรรพเมื่อดับไฟ
รักทรามวัยคนนี้ชั่วชีวา
“ไพร พนาวัลย์”
...ห่วงใจพี่ มีน้อง คงหมองช้ำ
กลัวอาจทำ ใจจัก ลดรักค่า
ความสวยโดน สาปส่ง ตรงหน้าตา
ห่วงพี่เห็น พักตร์พา ต้องอาลัย...
...พี่คงคิด แต่เฝ้า จะเข้าหอ
ดับไฟพอ รีบรุก ปรนสุขได้
คล้ายเช่นพี่ อยากลอง มิครองใจ
ยามดับไฟ บ่อยน้อง ต้องเจ็บตัว...
...หากคิดมอบ ใจจริง มิทิ้งขว้าง
อยู่เคียงข้าง แม้ว่า ฟ้าสลัว
ก็จะคอย พี่มา แม้น่ากลัว
รักคงชัวร์ ยามนอน ลืมถอนใจ...
รัตนาวดี
กลัวอาจทำ ใจจัก ลดรักค่า
ความสวยโดน สาปส่ง ตรงหน้าตา
ห่วงพี่เห็น พักตร์พา ต้องอาลัย...
...พี่คงคิด แต่เฝ้า จะเข้าหอ
ดับไฟพอ รีบรุก ปรนสุขได้
คล้ายเช่นพี่ อยากลอง มิครองใจ
ยามดับไฟ บ่อยน้อง ต้องเจ็บตัว...
...หากคิดมอบ ใจจริง มิทิ้งขว้าง
อยู่เคียงข้าง แม้ว่า ฟ้าสลัว
ก็จะคอย พี่มา แม้น่ากลัว
รักคงชัวร์ ยามนอน ลืมถอนใจ...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
