คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
ก็อยู่อย่างสงบไม่หงุดหงิด
คบผู้คนมากมายหลายความคิด
ทั้งถูกผิดใจตนพาหม่นจินต์
อยู่คนเดียวดีกว่าแม้ว้าเหว่
ไม่เจอคนร้อยเล่ห์กระเท่ห์ปลิ้น
ดั่งนอแรดเที่ยวไปในแดนดิน
ปลีกวิเวกโบยบินไร้หมิ่นชัง
ดั่งพระพุทธองค์ทรงดำริ
ว่า “นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ"
ความสงบคือความสุขอันจีรัง
ไม่ต้องฟังเสียงใครให้ราคิน
คนที่ไม่มีใครไว้ปรึกษา
เพราะใครเขารู้ว่าเธอบ้าบิ่น
ใครแนะนำอันใดไม่ยลยิน
เพราะยุพินสูงส่งดั่งหงส์ทอง
ไม่มีใครมาคบก็พบมิตร
ผู้ยังแนบสนิทลิขิตข้อง
มีมิตรเพียงหนึ่งเดียวคอยเกี่ยวดอง
ดีกว่าปองมากมายให้หน่าย,เอียน
“ไพร พนาวัลย์”