คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
อยู่สงบราบเรียบอย่างเงียบเฉย
จะนอนนั่งฟังเพลงตนเองเลย
ไม่ต้องเอ่ยถนอมยอมฝืนฟัง
คนที่ไม่มีใครให้สนิท
ไม่ต้องคอยหงุดหงิดคิดเฝ้าหวัง
ทุกสิ่งอย่างข้างหน้าหาลำพัง
รักหรือชังไม่ยกให้รกทรวง
คนที่ไม่มีใครไมตรีมอบ
ขึงตีกรอบเส้นสุดหลุดจากห่วง
เพียงประคองมองใจได้ทั้งดวง
ดั่งแดนสรวงพิลาสไม่ขาดแรง
คนที่ไม่มีใครให้นับถือ
จริงล่ะหรือไม่มีที่ชัดแจ้ง
ความนับถือจากใครไม่แสดง
นับถือแแห่งตัวเราเท่านั้นพอ
คนที่ไม่มีใครไว้ปรึกษา
ในปัญหาทั้งหลายมากมายข้อ
แน่ใจเขารู้ดีที่ต้นตอ
จึงคอยรอความเห็นเป็นสำคัญ
คนที่ไม่มีใครไหนมาคบ
ได้พานพบความจริงสิ่งหนึ่งนั่น
คนที่คบสุดท้ายปลายชีวัน
ไม่คบกันดังเก่า..กลับเผาแทน
"กานต์ฑิตา"
๒๘ เมษายน ๒๕๕๖
คนรักกันต้องเผาเพลาตายจาก
ดอกไม้จันนั้นหากวางบนแท่น
ไว้อาลัยไปที่ชอบยังขอบแดน
อันสุขแสนสุขาวดีที่รอคอย
คนเกลียดกันนั้นเล่ามิเผาผี
เมื่อไมตรีหวานหยดมาถดถอย
ทุกครั้งคราพบเห็นมิเอ็นจอย
ก็ต้องปล่อยเขาไปไม่ขัดเคือง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
