อยู่นอกบ้านเดินไปไหนใครก็หด
ทุกคนขดกลัวหงอเจ้าพ่อโผล่
มองทางไหนหลบตาไม่กล้าโชว์
“ข้าใหญ่โตกว่าใคร?หลีกไปโว้ย..!!”
แต่พอเดินเข้าบ้านต้องคลานหมอบ
ฟังเสียงตอบ... “ครับผม..”เสียงแหบโหย
อยู่บ้านพูดคำเดียวไม่กล้าโวย
เดี๋ยวแม่โซ้ย...เลือดสาด...อาจถึงตาย..!!
ไม่เคยจะกลัวเมียมันเสียเกียรติ
พอเดินเฉียดสาปเสือมันเบื่อหน่าย
รู้รสชาติเสือกะบากไม่อยากอาย
เกิดเป็นชาย...ยอมพ่ายแพ้...คุณแม่...เมีย..!!
ก็แค่เพียงต่อหน้าหรอกนะครับ
แต่พอลับหลังหน่อยหายง่อยเปลี้ย
ยังกับเม่นพองขนหาคนเคลียร์
ความอ่อนเพลียหายวับไปกับตา
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
