อันหนาวลม ห่มผ้า ยังพาหาย
ไยต้องหมาย มุ่งมา เวลาผ่าน
ฤดูเปลี่ยน เวียนวน หม่นหมองมาน
ใช่อาการ หนาวเหน็บ เจ็บที่ใจ
เย็นสายฝน ฟันฝ่า คราตกต้อง
น้ำเนืองนอง คลองคั้น กั้นเอาได้
สายฝนซา ผ้าผวย ช่วยกันไป
ห่อหุ้มไว้ ว้าวุ่น ยังอุ่นกาย
แต่ฉันนี้ ไร้รัก ชักเริ่มหนาว
ห้วงใจสาว ร้าวรวด ปวดแปลบหน่าย
รักไม่เคย เผยผัน ฝันมลาย
ดั่งหาดทราย ชายเหยียบ ไม่เปรียบปาน
จึงเจ็บจิต จริงเจ้า เขาหน่ายแหนง
หวาดระแวง เวิ้งว้าง ทางห้าวหาญ
กลับกลืนกล้ำ กลบเกลื่อน เคลื่อนคืบคลาน
ใกล้แหลกราญ ผลานพล่า พาระทม
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
