อ้อมกอดพี่ไม่มีใครในวันนี้
หลายร้อยวันพันปีไม่มีหลง
ยังเฝ้าคอยนวลนางอย่างซื่อตรง
คนป่าดงรักมั่นไม่ผันแปร
ได้แต่มองท้องฟ้าเวลาเหงา
คิดถึงรักของเราใต้เงาแข
ตักอ่อนอุ่นหนุนนอนพักผ่อนแด
เฝ้าชะแง้แลหาสุดาดวง
วันนี้ไม่มีใครในอ้อมกอด
อยากพร่ำพลอดจอมขวัญวันห่วงหวง
คิดถึงน้องเหลือเกินวันเดินควง
น้ำตาร่วงไหลรินจนชินชา
“ไพร พนาวัลย์”