รักของเราเคียงกันทุกวันชื่น
ระเริงรื่นรสรักสลักขวัญ
เคยร่วมเรียงเคียงหมอนฉะอ้อนจันทร์
มาถึงวันต้องพรากจำจากจร
คงหมดบุญวาสนาน้ำตาหลั่ง
จึ่งชิงชังตัวพี่ดั่งผีป้อน
กลั้นสะอื้นกลืนกล้ำช้ำอาวรณ์
แม้อาทรเพียงใดตัดใจลา
เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้พบ
ได้ประสบจอมขวัญนั้นเถิดหนา
จะสร้างบุญกุศลผลนำพา
ขอองค์พระปฏิมาเมตตาเทอญฯ
ชาตินี้พี่บุญน้อยต้องลอยเลื่อน
ดั่งดวงเดือนขาดดาวคราวห่างเหิน
ขอให้เจ้าสุขสมภิรมย์เพลิน
บนทางเดินที่เจ้าเฝ้ารอคอย
“ไพร พนาวัลย์”
...คงเป็นเพราะ ชะตา พาโศกศัลย์
อาจเรานั้น ทำบุญ หุ้นมิบ่อย
คงพลาดตอน พระสั่ง ให้นั่งคอย
เข้าคิวใส่ บาตรน้อย บ่อยรอนาน...
...ชาตินี้จึง ต้องมา หาทางแก้
ทำบุญแผ่ ชาติใหม่ ต้องให้ผ่าน
รอคอยพี่ ร่วมขัน วันทำทาน
อธิฐาน ใจฝาก ก่อนจากลา...
...แม้มิได้ เคียงใกล้ ในชาตินี้
ขอให้พี่ มีใหม่ ไปเถิดหนา
ชาตินี้อาจ คาดเคียง เพียงเวลา
ขอเลื่อนเป็น ชาติหน้า น้องมาคอย...
รัตนาวดี
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
