แม้นคืนวันผันผ่านจนนานเนิ่น
ฉันยังเดินทวงสัญญาพาหวั่นไหว
ยังคอยนุชสุดสวาทแทบขาดใจ
อีกเมื่อไรกลับคืนมาหาพี่ชาย
บ้านแทบร้างทางเริ่มรกอกปวดร้าว
ทุกค่ำเช้าคอยนวลนางมิจางหาย
หลายคนบอกพี่เป็นบ้าช่างน่าอาย
ดูร่างกายผ่ายผอมเพราะตรอมตรม
น้องสัญญาไว้ห้าปีจะคืนกลับ
เจ้าไปลับคงลืมพี่นี้ขื่นขม
บ้านหลังน้อยคอยทรามวัยใจระทม
มองสายลม..พัดเบาแผ่ว...แก้วลืมคอน..
ริน ดอนบูรพา
๒๒ เม.ย. ๕๖
ฉันยังเดินทวงสัญญาพาหวั่นไหว
ยังคอยนุชสุดสวาทแทบขาดใจ
อีกเมื่อไรกลับคืนมาหาพี่ชาย
บ้านแทบร้างทางเริ่มรกอกปวดร้าว
ทุกค่ำเช้าคอยนวลนางมิจางหาย
หลายคนบอกพี่เป็นบ้าช่างน่าอาย
ดูร่างกายผ่ายผอมเพราะตรอมตรม
น้องสัญญาไว้ห้าปีจะคืนกลับ
เจ้าไปลับคงลืมพี่นี้ขื่นขม
บ้านหลังน้อยคอยทรามวัยใจระทม
มองสายลม..พัดเบาแผ่ว...แก้วลืมคอน..
ริน ดอนบูรพา
๒๒ เม.ย. ๕๖