รักของเราเคียงกันทุกวันชื่น
ระเริงรื่นรสรักสลักขวัญ
เคยร่วมเรียงเคียงหมอนฉะอ้อนจันทร์
มาถึงวันต้องพรากจำจากจร
คงหมดบุญวาสนาน้ำตาหลั่ง
จึ่งชิงชังตัวพี่ดั่งผีป้อน
กลั้นสะอื้นกลืนกล้ำช้ำอาวรณ์
แม้อาทรเพียงใดตัดใจลา
เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้พบ
ได้ประสบจอมขวัญนั้นเถิดหนา
จะสร้างบุญกุศลผลนำพา
ขอองค์พระปฏิมาเมตตาเทอญฯ
ชาตินี้พี่บุญน้อยต้องลอยเลื่อน
ดั่งดวงเดือนขาดดาวคราวห่างเหิน
ขอให้เจ้าสุขสมภิรมย์เพลิน
บนทางเดินที่เจ้าเฝ้ารอคอย
“ไพร พนาวัลย์”
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
