หยิบถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่า
รินความเป็นเราคลุกเคล้าเข้ากับความห่วงหา
ผสมอักษรกวีส่งเป็นวาจา
สื่อสัมผัสทางภาษา ... มากด้วยคุณค่าที่หัวใจ
บทเพลงยังคงกังวานก้อง
เสียงทำนอง ... ล่องลอยคล้อยจนหวั่นไหว
สายลมพัดเอื่อยๆเรื่อยๆตามความเป็นไป
กาแฟถ้วยไหนๆ .... ก็เย็นชืดและจืดจาง
เต็มเติมความอบอุ่นในถ้วยเก่า
บอกความเป็นเรา .... ความเหงาความเศร้าจะลาห่าง
สัมผัสอ่อนอุ่นความหอมกรุ่นของกาแฟบางๆ
เพราะเราจะมีกันอยู่ข้างๆไม่ห่างกาย
พระอาทิตย์อัสดง
#๘๕
-๐-
เป็นคนไม่ดื่มกาแฟ
แต่....ชมชอบกลิ่นหอมให้ความหมาย
ในบ้านกลับมีถ้วยกาแฟอยู่มากมาย
บางถ้วยหงาย...เติมความว่าง...
-๐-
แต่ส่วนใหญ่...คว่ำถ้วยไว้
ไม่อยากให้ฝุ่นเกาะ ต้องคอยล้าง
แต่ลืมไปว่า...จะคว่ำหรือหงายถ้วยที่วาง
เป็นรอยด่าง...ฝุ่นธุลีย่อมมีเสมอ
-๐-
ถ้าถ้วยคว่ำไว้...ก็คงไร้ค่า
เพราะว่า...หากมีโอกาสมาเสนอ
ไม่เหมือนถ้วยหงาย...ว่างพร้อม...ได้พบเจอ
สัมผัสไออุ่นกาแฟที่เธอ...โปรดปราน
-๐-
#๘๕-๑
-๐-
เพราะเป็นคน ไม่ดื่มแน่ กาแฟขม
แต่กลับชม ชอบกลิ่น ถวิลหมาย
ในบ้านกลับ ถ้วยกาแฟ แท้เรียงราย
บางถ้วยหงาย วางไว้ รอให้ชู
-๐-
แต่ส่วนใหญ่ เก็บงำ คว่ำถ้วยไว้
ไม่อยากให้ ฝุ่นเกาะ เพราะต้องถู
แต่ลืมไป คว่ำหงาย ถ้วยก็ดู
ธุลีอยู่ เกาะเกลื่อน เหมือนเพื่อนเกลอ
-๐-
เปรียบกับถ้วย คว่ำไว้ คงไร้ค่า
อาจพลาดท่า โอกาส ขาดเสนอ
ส่วนถ้วยหงาย ว่างพร้อม ย่อมพบเจอ
สัมผัสเธอ อุ่นไอ ในกาแฟ
-๐-
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
