ถ้วยกาแฟว่างเปล่า
รินความเหงาเคล้าลงบนความฝัน
อ่านบทกวีแห่งนิรันดร์
เติมคืนวันของใจอันริบราง
บทเพลงวันวานบรรเลงเรื่อย
สายลมเอื่อยพัดย้อนตอนรุ่งสาง
จิบกาแฟขมฝาดใต้แดดจาง
มองหนทางที่ไม่รู้สู่หนใด
ถ้วยกาแฟว่างเปล่าอีกครั้ง
อยากเติมเต็มความหวังในถ้วยใหม่
น้ำร้อนในกากลับเย็นไป
รสชาติที่ได้..ช่างชืดชา
หยิบถ้วยกาแฟที่ว่างเปล่า
รินความเป็นเราคลุกเคล้าเข้ากับความห่วงหา
ผสมอักษรกลอนกวีด้วยวาจา
สื่อสัมผัสทางภาษา ... มากด้วยคุณค่าที่หัวใจ
บทเพลงยังคงกังวานก้อง
เสียงทำนอง ... ล่องลอยคล้อยจนหวั่นไหว
สายลมพัดเอื่อยๆเรื่อยๆตามความเป็นไป
กาแฟถ้วยไหนๆ .... ก็เย็นชืดและจืดจาง
เต็มเติมความอบอุ่นในถ้วยเก่า
บอกความเป็นเรา .... ความเหงาความเศร้าจะลาห่าง
สัมผัสอ่อนอุ่นความหอมกรุ่นของกาแฟบางๆ
เพราะเราจะมีกันอยู่ข้างๆไม่ห่างกาย
พระอาทิตย์อัสดง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
