โอ้ยามนี้พี่กลุ้มเพราะรุ่มร้อน
ขาดคนอ้อนนอนอิดโรยใจโหยหา
แม้นดึกดื่นขืนจิตยากนิทรา
ความเหว่ว้าถาโถมจู่โรมรัน
หากเป็นลมพรมพัดสะบัดโบก
พัดวิโยคโศกตรมระทมขวัญ
ความอิดโรยโหยหาสารพัน
แล้วสุขสันต์ทันใดขอไหว้วอน
ขอเพียงจินต์สิ้นสลดหมดปวดแปลบ
เหมือนชิดแนบแอบฝันเคียงบรรจถรณ์
คงสบายหายเหงาบรรเทาทอน
ดั่งบังอรนอนยิ้มดูพริ้มพราย
จึงส่งสารผ่านกลอนวิงวอนถ้อย
ร่ายเรียงร้อยคอยปองละอองสาย
พัดผ่านฟ้าถาโถมชโลมกาย
ดับร้อนคลายหายเฉาแผดเผาทรวง
~บูรพาฯ~
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
