กาลหมุนเวียน เปลี่ยนไป ในทุกเมื่อ
ดั่งมีดเถือ ดวงจินต์ สิ้นไหลหลง
จงตรองตรึก ตราบใด ไร้มั่นคง
ความทนง ส่งใส่ ใจซวนเซ
แม้จ่อมจม เจียนตาย ต้องไต่เต้า
ความมัวเมา มากมี ที่หักเห
ดังดาวเดือน เด่นด้อย คอยเกเร
ทุกทุ่มเท ทาบทับ กลับเปลี่ยนไป
ร้อยรอยแด แผลผุด สุดชอกช้ำ
เด่นด่างดำ ด้านด้วย ช่วยไม่ไหว
คลุมครอบครอง เคล้าคลึง จึงทำใจ
เจ็บจริงเจ้า เหงาฤทัย ไม่สร่างซา
เฝ้าฝันใฝ่ ใยเยื่อ ยุ่งยากยิ่ง
แอบอุ่นอิง โอบอ้อม ยอมหลบหน้า
อาทิตย์ท่อง ส่องสุด สดุดตา
ดั่งนภา ฟ้าพราว ขาดดาวโรย
พันทอง
๒๐/๐๔/๕๖
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
