อืมม.. น่าสนุกดีครับ...ถึงบทที่เท่าไหร่กันแล้วเนี่ย 
เพลินอุระเหลือ เมื่อพิศฉันท์
เล่หประพันธ์ อันรตะยิ่ง
รีบจรมา คลามิประวิง
สรรค์ลำนำพริ้ง มาณวกล
อยากรจเรข เสกเสนาะกลอน
เป็นบทตอน สอนปุถุชน
แต่เพราะวะด้อย ถ้อยคุณผล
อับจิตจน หนมรคา
พุทธประวัติ อรรถพระธรรม
เปรียบกชต่ำ ชั้นจตวา
ปูและก็เต่า เหล่ามสยา
ทึ้งดุจอา- หารเสวย
แถม..อพิโธ่! โลกวิถี
นั้นก็บมี ทรามวยเชย
นอนมิสนุก ลุกมิเสบย
ร้องวะวะเหวย ก่นคคนา
ถิ่นคฤห์สถาน บ้านกวิใหญ่
มีพธุไหน เอ้สริรา
สนนรชาย กายและชิวา
หลงบทมา- ณาวกเพลง
ศรีเปรื่อง
๒๐ เม.ย. ๒๕๕๖
ปล.
รตะ = ความสนุก
รจเรข = แต่ง
วะ แผลงจาก ว่า
มรคา = ทาง
กช = ดอกบัว
จตวา จาก จัตวา = สี่
มสยา จาก มัสยา
โลกวิถี (โลก + วิถี) = วิถีทางโลก
ทรามวย จาก ทรามวัย
ร้องวะวะเหวย กร่อนจาก ร้องเหวยเหวยเหวย
คคนา จาก คคนะ = ท้องฟ้า
กวิ จาก กวี
พธุ จาก พธู
ชิวา จาก ชีวา
มา- ณาวก จาก มาณวก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
